بوئنوس آیرس پایتخت کشور آرژانتین و بزرگ‌ترین شهر و بندر آن است. این شهر در ساحل جنوبی ریو دو لاپلاتا، و بر روی ساحل جنوب شرقی قاره آمریکای جنوبی، و مقابل شهر ساکرامنتو، اروگوئه واقع شده‌است.بوئنوس آیرس که به شدت تحت تأثیر فرهنگ اروپا قرار گرفته، به خاطر معماری، زندگی شبانه، و فعالیتهای فرهنگی اش سرشناس است. این شهر همچنین یکی از ثروتمندترین شهرهای آمریکای لاتین است، که در آن بیشتر طبقه متوسط اجتماعی و نیز ساکنانی که دارای تحصیلات عالی هستند، زندگی می‌کنند.

مردم بوئنوس آیرس به عنوان «ویکت: پورتنیو| پورتنیوس» (بندر نشینان) معروفند، که بر اهمیت عمده تاریخی این بندر در توسعه شهر و کشور اذعان دارد.حومه نشینان آن «بندر نشین» و برخی اوقات «بوینس آیرسی» (نام مردمی ایالت بوینس آیرس) نامیده می‌شوند.بیشتر «بندرنشینان» دارای ریشه‌های اروپایی و بطور عمده با اعقاب اسپانیایی و ایتالیایی هستند که بیشتر از گالیچیای (اسپانیا)، نواحی باسک اسپانیا و کالابریایی، لیوریایی، و نواحی پدیمونت و ناپل ایتالیا می‌باشند.

بوئنوس آیرس شاهراه اقتصادی، صنعتی، بازرگانی و فرهنگی آرژانتین است. بندر آن یکی از پرکارترین نمونه‌ها در جهان است. جمع آوری مالیات در گذشته سبب مشکلات سیاسی در تاریخ آرژانتین شده است؛ رودخانه‌های قابل کشتیرانی از طریق ریودولاپلاتا این بندر را به شمال شرق آرژانتین؛ برزیل، اروگوئه و پاراگونه متصل می‌کند. در نتیجه، آن به عنوان یک شاهراه توزیع برای ناحیه وسیعی از منطقه جنوب شرقی قاره محسوب می‌شود.

این شهر دارای یک باغ وحش و باغ پرورش گیاه بوینس آیرس معروف در جهان، تعداد زیادی پارک و میدان دارای مناظر، و علاوه برآن کلیساها و اماکن مذهبی از همه فرقه‌ها است که بسیاری از آنها از لحاظ معماری اهمیت شایان توجهی دارند.آرژانتینی‌ها به لهجه خود در اسپانیایی به عنوان «کاسلانو» اشاره می‌کنند که در بوینس آیرس (و نیز در شهرهای دیگر نظیر روزاریو و مونته ویدئو، اروگوئه) با عناوین «ووسیو»، «ئیسمو» و نیز با تنفس ادا کردن یا انداختن سیلاب زبانی مختوم به «s-» شناخته می‌شود. این زبان به شدت تحت تأثیر گویشهای اسپانیولی اندلس و مورسیا قرار گرفته، و برخی اوقات به عنوان زبان ریوپلاتنز اسپانیایی شناخته می‌شود.

در سن تلمو، یکشنبه‌ها به نمایشهای تانگو در خیابانها و مرکز تجاری عتیقه جات در بازارهای اطراف میدان دورگو اختصاص می‌یابد. نمایشهای تانگو را در موسساتی همچون «انبار ال وییخو» ریوروس می‌توان یافت.دانشگاه بوئنوس آیرس یکی از موسسات سرآمد آموزشی در آمریکای جنوبی است، و پنج برنده جایزه نوبل تربیت نموده(ایجاد کرده) و برای دانشجویان از سراسر دنیا آموزش رایگان فراهم ساخته‌است.

بیشتر سالهای قرن بیستم، بوئنوس آیرس پایتخت فرهنگی جهان اسپانیولی زبان بوده، و بسیاری از «بندرنشینان» ثروتهای خود را به رخ کشورهای خارجی کشیده‌اند. این موجب شده تا نمونه افراد آرژانتینی به عنوان افرادی بالنده و مغرور شناخته شوند که در میان آمریکای لاتین شایع شده است؛ برخی (خصوصاً اهالی کشور اروگوئه) بین «بندرنشینان» و «ایالتی‌ها» (مردم ایالات)، که از این خصوصیت مستثنا هستند، تمایز قائل می‌شوند.

شهر دارای موزه‌ها، عمارات تاریخی، مراکز فروش، هتلها و کاباره‌های سیار فراوانی است.بیشتر ساکنان بوینس آیرس و حومه‌های آن از حمل و نقل عمومی استفاده می‌کنند. ابداع بوینس آیرسیها نوعی وسیله نقلیه گروهی «کلکتیوو» است که نزد عموم ب نام «بوندی» خوانده می‌شود، اتوبوس کوچکی با شاسی یک کامیون و با ظرفیت۲۱تا۲۷ مسافر. کلکتیووهای متعدد و اتوبوسهای بزرگ‌تر عمومی در هرساعت در شهر تردد داشته و و در واقع دستیابی به تمام نواحی همسایه شهر را ممکن می‌سازند.

بوئنوس آیرس تا حدی برای شهری با این اندازه خلوت به شمار می‌رود. بزرگراه‌های عوارضی در اواخر دهه ۱۹۷۰ توسط شهردار سابق اوسوالدو کاسیتوره افتتاح گردید تا دسترسی سریع را به نواحی مرکزی و تجاری شهر مقدور ساخته و تعداد خودروهایی که به داخل شهر وارد می‌شوند، افزایش یابد. اکسیهای سیاه و زرد در تمام ساعت در تمام خیابانها پرسه می‌زنند. بسیاری از آنها بدون مجوز می‌باشند (کنترلها بطور کامل اعمال نمی‌شود) بنابراین به مشتریان توصیه شده برای سفر با یک شرکت معتبر با شبکه رادیوئی تماس گیرند. سرویسهای ارزان قیمت کرایه‌ای کند که با نام «حلزونها» شناخته می‌شوند، در سالهای اخیر بیشتر رایج شده‌اند.

شبکه گسترده راه آهن آرژانتین کل بوینس آیرس را پوشش می‌دهد. سه ایستگاه اصلی برای سرویسهای مسافرتی با مسافت طولانی و نیز قطارهای متوالی روزانه عبارت‌اند از ایستگاه رتیرو، ایستگاه کانستیتوسیون، و ایستگاه وانس.فوتبال یک سرگرمی برای آرژانتینی‌ها است. بوینس آیرس دارای بزرگ‌ترین مرکزیت تیمهای فوتبال نسبت به هر شهری در جهان می‌باشد، که دارای بسیاری از تیمهایی می‌باشد که در لیگ‌های جهانی بازی می‌نمایند

عشق آرژانتینی‌ها به اسب‌ها را می‌توان به اشکال مختلف تجربه نمود: سوارکاری در «باشگاه سوارکاری آرژانتین در پالرمو بوینس آیرس| پالرمو»، ورزش چوگان در«کمپ آرژانتینی چوگان بازی» (که درست در تقاطع خیابان لبرتادور با پیست سوارکاری" قرار دارد)، و ورزش پاتو، که نوعی بسکتبال بر پشت اسب می‌باشد که به عنوان بازی ملی این کشور در سال ۱۹۵۳ در آن انجام می‌شود